Listopadowo

Upragniony długi weekend właśnie się kończy, a ja teoretycznie powinnam mieć do siebie pretensje, że tak mało zrobiłam. Z tych obowiązków zawodowych, rzecz jasna. I pewnie tak by było, gdyby nie artykuł w „Uważam Rze” sprzed tygodnia. Generalnie, świetny numer poświęcony sprawom ostatecznym. Odwołujący się m.in. do książki R. Moody`ego, którą jakoś w okolicach liceum czytałam z wypiekami na twarzy. Mocny był też wywiad z kierownikiem hospicjum o tym, jak ludzie przeżywają fakt nieuchronności własnej śmierci. Jedna rzecz mnie mocno poruszyła. Ludzie na łożu śmierci nie mówią sobie: „kurczę, trzeba było więcej czasu spędzić w biurze…”. Cieszą się z każdej chwili spędzonej z rodziną.

Tak więc ja też spędziłam czas z rodziną. Dużo, dużo rozmawiałam z dziećmi. Poza tym od trzech dni rozkładamy matę i ćwiczymy, też fajne i jakie prozdrowotne! Z mężem wzięliśmy się wczoraj ambitnie za układanie puzzli – 500 kawałków Śniadania na trawie… Najpierw próbowaliśmy z dziećmi. Śmiechu było sporo, bo chłopaki, nienawykli do tego rodzaju malarstwa, od razu rzucili „Golas!”. Potem Starszak oburzał się, dlaczego ta pani siedzi nago na trawie, w lesie, że na pewno będzie chora. I że jak nam jest gorąco, to możemy zdjąć kurtkę, bluzę, ale nie majtki i koszulkę! Generalnie to nie lubię puzzli, zwłaszcza takich, w których prawie wszystko jest zielone albo czarne, ale mąż ambitny jest i nawet wczoraj w nocy zmuszał mnie do tytanicznej wręcz pracy. Skutek był taki, że ja ułożyłam ramkę i kawałek gołej baby oraz koc, a on resztę (tzn. resztę ułożoną…). 

Dziś za to od rana wzięłam się za walkę z dynią (już po Halloween, można więc kupować) i mamy pyszną zupę. Choć w sumie to nie dla wszystkich pyszną, bo faceci nie chcieli jeść: mąż zjadł, żeby świecić przykładem, Starszak przemęczył 3 łyżki, bo mu zagroziliśmy, że lizaka nie dostanie, a na Młodszego nie zadziałały żadne prośby ani groźby. Zrobiłam też ciasto, jak dla mnie rewelka, a mąż (po nieudanej akcji z zupą) stwierdził, że lepsze niż się spodziewał ;).