Kiedy przyjdzie tata?

„- Mamo, a kiedy przyjdzie tata?”

Dziś i wczoraj Starszak powtarza to do znudzenia. A ja do znudzenia powtarzam, że tata wróci późno, czyli jak już będziemy spać… Wczoraj musiałam iść sama z dziećmi do przedszkola na spotkanie z Mikołajem. Nie lubię takich akcji. Starszak bał się potwornie, cały czas siedział mi na kolanach, trzęsąc się jak galareta. Młodszy się nie bał, więc musiałam za nim ganiać. Matka Polka ma to do siebie, że musi być w kilku miejscach jednocześnie. A przecież nie ma daru bilokacji o. Pio…

Od kąpieli i przenoszenia dzieci do łóżek boli mnie kręgosłup. Dziś musiałam walczyć z awarią hydrauliczną, dobrze że wróciliśmy wcześniej do domu… Po prostu nagle spod zlewu zaczęła tryskać woda. Nie jestem miłośniczką ani znawczynią domowych napraw, ale (na szczęście) udało mi się znaleźć jakiś zawór i zakręcić dopływ wody. Tak więc naczynia myję dziś w łazience i czekam na powrót robiącego karierę sędziowską męża. Obiecał, że zajrzy. Oby. Nie chcę być złośliwa, ale od września nie otwieramy okna w salonie, bo mąż wymienia złamaną klamkę…

„Kto jest beksą i mazgajem,

Ten się do nas nie nadaje!”

Od jakiegoś czasu Starszak regularnie to śpiewa. Czasem mam wrażenie, że mój Synek trafił do wojska, a nie do przedszkola… Choć chyba dyscyplina przedszkolna wychodzi mu na dobre. Fajny dzieciak z niego. I naprawdę można z nim mądrze pogadać.

Zresztą od jakiegoś czasu dużo trudniej dogadać mi się z Młodszym. Odkąd jestem mamą, stoję na stanowisku, że najgorszy czas to ten między raczkowaniem a wiekiem ok. 2 lat. Moje dzieci (wszystkie dwa) zaczęły wcześnie raczkować (coś koło 7 miesiąca) i od tego mementu stały się chodzącymi szkodzącymi żywiołami. To fatalny okres dla mojego schorowanego kręgosłupa, bo codziennie niezliczoną ilość razy trzeba się zrywać, schylać, podnosić, zabierać, ścigać z dzieciakiem, i jeszcze latać z łyżeczką, bo biedak ciągle ząbkuje, więc trzeba mu choć troszkę wcisnąć pożywnej zupy, tudzież kaszki, tudzież czegokolwiek.

No i właśnie Młodszy jest w tym newralgicznym wieku. Wszędzie włazi. Ma niebezpieczne pomysły, w których (nie sądziłam, że kiedykolwiek to powiem, bo nie sądziłam, że to możliwe) przebija starszego brata. F nie stawał na górze kanapy, przynajmniej nie na dwóch nogach. F nie właził do szuflad (wchodził najwyżej do szafy). F nie bawił się klapą od sedesu, nie wyciągał kostki z muszli i nie grzebał w brudowniku (w łazience interesowała go tylko szafka i kosmetyki, co łatwo dało się okiełznać zakładając zabezpieczenia). F nie pokazywał paluchem na coś w górze, krzycząc „TO” i nie dostawał histerii, kiedy „TEGO” nie dostawał. Oczywiście też był szkodnikiem, ale już wymazałam z pamięci większość jego akcji i teraz napawają mnie grozą wyczyny jego braciszka.

Jak Młody nie szkuduje, też jest uroczy. Wczoraj dostaliśmy z prezencie płytę ze zdjęciami żłobkowymi naszego synka. Jaka słodycz! Uśmiech a`la Belmondo, mina aniołka… Pani powiedziała, że też są całe mokre od buziaków, które rozdaje nasza pociecha (a myślałam, że to tylko mnie tak soczyście całuje). Ale to dziecię z uśmiechem na ustach potrafi podejść do ściany i odkleić piankowe puzzle (to w żłobku) albo rozwalić bratu konstrukcję z klocków (to w domu). Ostatnio kilka razy złapałam się na tym, że niewinnie karę dostał Starszak. Młodszy do niego podchodził i coś mu się psocił, wyrywał z ręki zabawki, a jak Starszak upomniał się o swoje, Młodszy wpadał w taką histerię, jakby brat mu wtłukł. I oczywiście mama nie wierzyła, kiedy na pytanie „coś ty mu zrobił?!?” padała odpowiedź „nic!”… Oj ciężko rozstrzygać braterskie spory…